Berenloop, halve Marathon debuut

De eerste.... de mooiste?

Zondag 6 november stond al maanden met een groot kruis in de agenda, mijn eerste halve marathon. In maart, bij de 20vanAlphen had Marco Voorthuis aangeboden mij te hazen op een door mij te kiezen race. Al snel de keuze gemaakt voor de Berenloop op Terschelling. Met schema's van Tiny Raijmakers de maanden toegewerkt naar eerst de Dam tot Dam en daarna de Berenloop. Nog even een sportvastenkuur met Esther Devilee ertussen door en alle ingrediënten voor een goede race waren aanwezig.

Slecht nieuws een kleine week van te voren, haas Marco breekt twee tenen! Lichte paniek breekt uit, dan moet ik het alleen gaan doen! Maar ja, niets aan te doen, er zijn genoeg lopers, lopen moet ik toch zelf en ik heb nog wel mijn roomy die ook gaat proberen onder de 2 uur te lopen.

Zaterdagmiddag begint het grote avontuuur... om half 1 wordt ik opgehaald door Edwin van Brugge. Tijdens de rit naar Harlingen wordt de tactiek besproken, snel starten en snel winst pakken of behoudend starten en energie sparen voor later. De tijd vliegt en voor we het weten zijn we in Harlingen. Als we op de boot zitten krijg ik een tweet van John (#neewewennenernietaan) hoe laat we aankomen. Ik vraag nog als grap of hij ons op komt halen en dat zal uiteindelijk ook gebeuren. Het blijkt dat we allebei in Midsland verblijven en slechts een paar honderd meter van elkaar af zitten, de samen-eet-afspraak is dus snel gemaakt.

Tijdens het eten wordt de tactiek verder besproken en met zoveel verschillende inzichten raak ik een beetje in de war. We eten in ieder geval heerlijk en breken ook bijtijds weer op, al was een gebrek aan gezelligheid zeker niet de reden daarvoor. De volgende ochtend ben ik alweer om half 5 wakker.... sinds de wintertijd is mijn ritme nog niet gevonden. Zenuwen heb ik niet, wel twijfel ik nog steeds over de aanpak. Een tweet naar trainer Tiny levert ook niet veel op ('het komt zoals het komt') ;-D.

Om 10 uur staan we bij de bushalte, een stevig ontbijt van zelf meegenomen pannenkoeken, eieren en een shake achter de kiezen. Bij de halte staat ook Fred, hij herkent me eerst niet, tssssk... Weinig indruk gemaakt met de Zeeuwsetrainingsloop! In West is het al een drukte van belang. Bij de koffie in Zeezicht schuiven ook Gerard en Robert Jan aan. We schrijven allemaal wat op de kaart voor Marco en dan wordt het tijd om naar de Brandaris te gaan, wat een drukte daar. Tas inleveren, nóg een keer naar het toilet, inlopen is geen tijd meer voor.

Bij het startvak hijsen Ans, Edwin en ik ons over het hek, waar we in het wedstrijdvak aanbelanden. Met het teruglopen naar de recreanten zien we geen mogelijkheid achter het kettinkje te komen en zo staan we uiteindelijk helemaal voorin het startvak. De zenuwen komen nu toch wel wat op... zal ik het halen, zo lang op hoger tempo. Ik heb wel besloten mijn eerder bedachte aanpak te gaan volgen, de eerste 10 kilometer tot aan het strand lopen in 5.30 zodat ik in de tweede helft wat kan laten liggen en gemiddeld onder de 5.42 per kilometer, en dus onder de 2 uur, te komen.

Dan klinkt het startschot... het duurt ruim een minuut voor wij langzaam in beweging komen en over de matten lopen... ik klik mijn Garmin aan. SHOWTIME!!!

Het eerste stuk is, druk, zigzaggend overal tussendoor, zo snel mogelijk in eigen tempo zien te komen, dat lukt pas als we West uit zijn. Edwin zie ik steeds vanuit mijn ooghoek rechts lopen, regelmatig gaat hij wat sneller, maar ik probeer me zoveel mogelijk te concentreren op mijn eigen ritme. De eerste kilometer gaat toch al in 5.34, daarna gaan de kilometers vlak, 5.21, 5.29, 5.22, 5.22, 5.21, 5.22, 5.19, 5.24. Er staat een flinke wind en op de open stukken tussen de dorpjes probeer ik wat uit de wind te blijven door in groepjes mee te lopen. Helaas krijg ik toch al snel weer last van een vervelend probleem.... ik moet weer plassen. Rond de 6 kilometer komen we door Midsland en lopen we langs ons hotel... ik twijfel even of ik daar naar het toilet ga, maar ga er toch vanuit dat ik binnenkort wel een dixie tegen zal komen. Helaas, punt voor verbetering voor de organisatie, die dixie komt er niet en na 10 kilometer duik ik achter een auto. Het kost me een seconde of 20 en zo gaat kilometer 10 met 5.41 de boeken in. De drankposten laat ik voor wat ze zijn, ik heb een klein flesje water en een flesje (aangelengde) extran bij me, daarmee red ik het prima. De volgende kilometer loop ik iets in (word ik nog ingehaald door Maaike, die gaat soepel!), maar dan gaan we de duinen in (tijd voor een gelletje) en komen we het strand op. Het 'beloofde' harde zand door laag tij is er nauwelijks, gelukkig hebben we de wind mee, maar het is behoorlijk zoeken naar niet al te mul zand, als ik het verslag lees van Inge (marathon, dus later op het strand en haar valt het mee), vraag ik me af of ik niet aan de verkeerde kant heb gelopen. Achteraf bekeken vallen me de kilometers in 5.41, 5.44, 5.43 op het strand me nog mee, de kilometer met de beruchte strandop(af)gang gaat dan voor het eerst (en alleen daar) boven de 6 minuten (6.05). Ik kan nog wel met kleine pasjes naar boven door hardlopen.

Bij de volgende post neem ik dankbaar een warme spons aan... het zweet breekt me nu wel een beetje uit ;-). Nog maar een paar kilometer te gaan. Het valt me ineens op dat Edwin in plaats van voor me, nu achter me loopt.... ik vraag nog aan hem of hij nog wil versnellen, maar dat zit er niet meer in. Dan zie ik ineens Maaike wandelen, hey... die ging zo soepel... 'gaat niet meer' antwoordt ze (later blijkt ze alsnog sneller gefinisht te zijn... haar start was minuten later dan die van mij). Ik probeer Edwin te motiveren door te zetten, bij de laatste drankpost even een paar meter wandelen, hij 'moet' van mij even iets anders dan water drinken en dan weer in de benen. De laatste kilometer komt eraan.... een versnelling zit er nog in... langs de haven en dan nog even dat rotte stukje naar boven, zigzaggend door de straatjes, nu met recht Beretrots op mezelf (spandoek) en daar is de rode loper, wat voelt dat goed. Het was al duidelijk dat ik mijn doel ruimschoots gehaald had... als ik over de finish ga stop ik mijn Garmin met 1.54.51 op de teller.... WAANZINNIG!!!!

Er wordt een medaille omgehangen en een poncho over mijn hoofd gedaan, ik heb het gehaald.... mijn eerste halve marathon! Als ik mijn tijd op twitter heb geplaatst ontploft mijn timeline, wat superleuk dat iedereen zo enthousiast is. Edwin is ook enkele seconden na mij gefinisht, heeft maar liefst 8 minuten van zijn PR afgelopen.

Even later komen we ook Ans weer tegen, geen PR voor haar, maar wel heerlijk gelopen. We doen even wat warms aan en gaan dan weer terug naar het parcours waar John nog langs moet komen van zijn marathon. We staan op een fantastische plek (dat laatste rottige stukje waar je nog net even naar boven moet), met een bandje (op de muziek in beweging blijven, want het is inmiddels koud!) en moedigen alle lopers aan.... deze bikkels lopen inmiddels al tot bijna 3 uur over de halve marathon en sommige worden zelfs ingehaald door de snelste hele marathon lopers die een half uur later startte. John heeft een waanzinnige race gelopen, komt met 3.28.21 over de finish, waarmee hij zijn PR verpulverde.

Dan wachten we nog op Robert Jan, Gerard, Inge en Tiny. Inge loopt een geweldig marathon debuut in 4.12.54, met trainer Tiny aan haar zijde. We sluiten de dag af met eerst een hapje en een drankje in West en na het douchen in het hotel nog een pizza in Midsland met John en Ans.

Het was een enorme ervaring, elke keer ben ik weer verbaasd hoe hard je kan lopen in een wedstrijd en dat je dat dan zo lang vol kan houden. Ik ben BERETROTS!